Her sit eg då, ventar enda på karen frå bilverkstaden, snusleppa mi verkar etter snus, lungene mine verkar etter røyk, kroppen min verkar etter joggetur, feittet mitt verkar etter meir sjokolade og eg sit no berre her og ventar..
Fyrste gangen eg prata med han, sa han; "Er på jobb om ein halvtime, kjeme litt etter det". Greitt, tenkte eg, ingen problem.
Andre gangen eg prata med han, sa han: "Eg kjem snart". Vel ok, tenkte eg. Så eg sa; " Den er grei, går ut og ventar eg då." Eg hadde Teeko i buret og gjekk ut for å vente.
Tredje gangen, ringde eg han. "Eg har ikkje gløymd deg", seier han, "Vart litt mas med ein bil her. Men eg kjem snart"! Eg tenkte då, faen, eg må spørje han; "Kva meinar du med snart?", "Nei, rundt ein halvtime vil eg tru".. Eg kjende håret mitt stivna, botoxen kom på i trynet og beina mine vart gelè, "Vel eg går inn og ventar eg då"..
Eg kunne jo ikkje verte den typiske sunnmøringen heller, den sure og grinete lille drittungen som ikkje taklar å vente litt! Det var jo ein sørlending eg prata med, han verka jo så hyggeleg, blid, omgjengeleg og grei.. Helsikes sørlendinga, må dei vere så høflege? Det er heilt herleg da, fantastisk!
Men eg slit litt med å akseptere "Eg kjem snart", med ein halvtime, det er litt for lenge etter mi meining, korleis kan det vere å kome snart? Eg tenkjer, 10 min, kanskje 15, men då seier eg gjerne; "Kjem snart, men verte 5 min forsinka"..
Problemet mitt der igjen, i følge alle andre, er at eg aldri dukkar opp i tide, seier eg 10, vert det 20 osv.. Eg har aldri skjønt kva dei pratar om, eg er jo ALLTID punktleg!
Det er synd eg ikkje kan bruke sykkelen min akkurat no, eg kjenner snusleppa snurpar seg saman i forskrekking over kor tomt det er oppi leppa.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar